Şiir yazmak, ırmağın
okyanusla buluşma hissi gibi
Kavuşuyorum sonsuzluğa,
bir damla alıp sunuyorum insanlığa
Ey insanlar dinleyin beni, ruhlarınız da her şey gizli
Biliyorum bu sırrı çünkü bende ki ile aynı ruh sizde ki
Seni düşünmek su ile ağzın
buluşma hissi gibi…
İçtikçe kanıyorum doya
doya sana, seni imgelemek bile yeter bana
Ey sevdiğim dinle beni,
sarılmak iyi gelecek sana, bağlama aç kollarını…
Herkesi belledikçe düşman,
öfkem beni de yakar kül ederdi,
Kendinden ayrı düştüğü için çekti bunca derdi
Çektiği acıda tatlanacak, bulduğunda kendini.
Olduğunu sandığın sen ile
olman gereken sen arasında ki fark ne kadarsa
Benim kendim olmam için
kat edeceğim yolda bir hayli fazla
Daha ne kadar uzaklaşabilir insan kendine!
Bir gün elbet bitecek, gidilecek yollar
Eski senden, hiçbir eser
kalmayana kadar…
Bildiğini sandığın her şeyi
kendine sakla,
Öğrendiklerine de olma sakın aşina
Teslim ol, sadece ikna olduklarına
Azat ol, teslim olduklarından sonra
Her bir bilgi bir basamak,
daha iyi anlıyorsun tırmandıkça
Bir tek kendine iyi
geliyor, herkesin kendi bildiği…
Göz önüne çıkana kadar, kimse anlayamayacak hakikati.
Düşünüyorum çokça sevginin tarihçesi üzerine
Dile bile getirilememiş hiç
daha önce
Koşula bağlanmış sevgi,
ardından bırakılmış derin sulara…
Çok hırpalandı, savruldu bir
o yana, bir bu yana…
Gelip sıkı sıkı dolanacak boynumuza, koşul bağı koptuğunda.
Neden öğrenmesi bu kadar zor şu sevgiyi?
Yazıyorum, hiç dile getirilmese de...
Seviyorum ya işte, var mı
ötesi…!
Haccecan
11 Temmuz-24 Kasım 2023