Buluşma

 

Şiir yazmak, ırmağın okyanusla buluşma hissi gibi

Kavuşuyorum sonsuzluğa, bir damla alıp sunuyorum insanlığa

Ey insanlar dinleyin beni, ruhlarınız da her şey gizli

Biliyorum bu sırrı çünkü bende ki ruh ile aynı sizde ki

 

Seni düşünmek su ile ağzın buluşma hissi gibi…

İçtikçe kanıyorum doya doya sana, seni imgelemek bile yeter bana

Ey sevdiğim dinle beni, sarılmak iyi gelecek sana, bağlama aç kollarını…

Herkesi belledikçe düşman, öfkem beni de yakar kül ederdi,

Kendinden ayrı düştüğü için çekti bunca derdi

Çektiği acıda tatlanacak, bulduğunda kendini. 

 

Olduğunu sandığın sen ile olman gereken sen arasında ki fark ne kadarsa

Benim kendim olmam için kat edeceğim yolda bir hayli fazla

Daha ne kadar uzaklaşabilir insan kendine!

Bir gün elbet bitecek, gidilecek yollar

Eski senden hiçbir eser kalmayana kadar…

Bildiğini sandığın her şeyi kendine sakla,

Öğrendiklerine de olma sakın aşina

Teslim ol, sadece ikna olduklarına 

Azat ol, teslim olduklarından sonra

Her bir bilgi bir basamak, daha iyi anlıyorsun tırmandıkça

Bir tek kendine iyi geliyor, herkesin kendi bildiği…

Göz önüne çıkana kadar, kimse anlayamayacak hakikati.

 

Düşünüyorum çokça sevginin tarihçesi üzerine

Dile bile getirilememiş hiç daha önce

Koşula bağlanmış sevgi, ardından bırakılmış derin sulara…

Çok hırpalandı, savruldu bir o yana, bir bu yana…

Gelip sıkı sıkı dolanacak boynumuza, koşul bağı koptuğunda.  

Neden öğrenmesi bu kadar zor şu sevgiyi?

Yazıyorum, hiç dile getirilmese de...

Seviyorum ya işte, var mı ötesi…!

Haccecan

11 Temmuz-24 Kasım 2023