Şiire Düştüm

 

Sevme ihtimaline kapıldığımda

Kendimi buldum, şairliğin ayazında

Sıkı sıkı sarılıp ısınayım diye bir yer ararken 

Düşüyorum, dipsiz şiir uçurumlarına  

Tut elimden kaldır beni...

Şiire düştüm

Boğuluyorum kelimelerin manalarında,

Manaların herkesçe farklı yorumlanışına

Herkesin yolunun farklı oluşuna

Ve herkesin yolunda farklı yol alışına

Kayıt şartsızlığa yüklediğim anlamlara

Boğuşuyorum düşüncelerin karmaşıklığında

Birde zihnimde yanıp sönen o bakışlarınla

Yol göster, çıkar beni 

Şiire düştüm

Kur'an çarpmış gibi yerle bir olmuşluğuma

Çırpınmaların işe yaramayışına

Korku çıtasını aşmaya ramak kaldığında

Hayal ile gerçek sanılan arasında fark olmayışına

Varlığa ve yokluğa doğru akan tüm hayranlığa

Varlığında yokluğunda bir olma olasılığına

Olasılıklar arasında gidip gelirken yanılmışlığıma 

Teslim oluyorum artık bütün pişmanlığımla

Azat et, kendimden beni...

Şiire düştüm

Keder ve hüzünle aldığın yolun dumanlı oluşuna

Işığı düşleyip, bir hayalin peşinden yol almışlığa 

Öz'ün, nurun kaynağı olduğunun farkına vardığında 

Teslim et kendini; teslim olmaya, akış'a ve aşk'a 

Darmaduman et beynini ve yarat evrenini baştan aşağıya

Şairliğe imrendiğin yolda bunlar gelecek başına

Hala imrenecek halin kaldıysa, gözünü karartıp düş bu yola,

Hangi yolun yolcusu isen sabret, bir gün varacaksın yolun sonuna 

Yolun sonunda kendi özüne tutun ve kalk artık dimdik ayağa...

Haccecan

01 Şubat 2024

Mona Roza, Sezai Karakoç (Okuyan Sacit Onan)