Usulca Yanarım...

 

Olmaz; "Sus!" deme bana...

Haykırmalıyım...

Hem de şu anda

Şu dakikada...

Olmaz; "Dur!" deme bana...

Koşmalıyım...

Hem de dağ başlarında

Uçurum kenarlarında...

Yapma; "Aşma!" deme bana...

Aşmalıyım...

Hem de kimsenin aşamadığı

Ucu bucağı olmayan okyanusları...

Dur durak bilmez âsi yüreğim...

"Gelme!" diyenin peşinden giderim

Sevmeyeceğini bildiklerimi severim

Sonra da "kaderim bu!" diye isyan ederim...

Durgunluk sularımı kokutur benim

Sessizlik ruhumu öldürür benim

Asiliği bilmeyen ne anlar beni

Yüreğim dile gelse de anlasanız beni...

Sessiz çığlıklar attım duymadınız

Yaktım "ne var ne yoksa!" yanmadınız

Uyumayı yanmaya tercih eden ne bilir beni?

Ateşim beni yakar benden korkmayınız!!!

Yeter artık! ateşte yandığım

Izdırabı sükûnete tercih ederim

Olmadı kaderimi yeniden yazarım

Gerekirse durgun sularda usulca yanarım...

Haccecan

07.01.2010

Yıllar önce yanmaya başladığım zamanlardan bir şiir... 

 Kaderimi yeniden yazmaya başladığım dönemler... 

Yanmaya ve yakmaya devam ediyorum... 😃