Ruhsal Acı Çekiyorum Diyorsan Okumalısın...

 

Kaynak

(Yeryüzü nasıl insan tarafından doldurulan fiziksel çöplerle doldurulduysa, fikir dünyamız da çöplerle dol(duruld)u… İnsanın fikir dünyası çöple dolu olduğu için her yanımız ızdırap dolu. Ruhun acı çekiyorsa bil ki bir sebebi vardı. Ama sürekli acı içinde yaşamak zorunda değilsin. Piştiğin yeter!!! Zaman artık temizlik ve arınma zamanı… Çöplere şikayet ederek ne kadar daha zaman harcayacaksın? Acılarından çıkış yolu bulamayan bütün canlara şifa olmak ve bu yolda kanal olmak niyetiyle başlıyorum.)

 Hayatının miladı ne diye ? sorsanız (şurada da bahsettiğim)  kitap derdim. Karadeniz’le Likya yolu yürüyüşünün ardından ondan ayrıldıktan sonra tesadüfen elime aldığım ve Manavgat çayının kenarında 5-6 saat aralıksız okuduğum o kitap. Tarih 28 Ekim 2009. İlk okuduğumda ki o sevinç, o mutluluk, o huzur hali aklıma gelir hala sevinirim. İyi ki … İyi ki… İyi ki … ∞  kere iyi ki karşıma çıktı. Karşıma çıkartana ve kitabı yazana selam olsun… Kitap tam olması gereken yerde ve zamanda karşıma çıkmıştı… Hiç bir şeyi boşuna yaşamadım. Kendi özümü- ruhumu arınarak bulmamı sağlayan, içimde yanan cehennemleri ben anlayıp, olgunlaştıkça yavaş yavaş söndürecek kitap. O zamanlar hiçbir şey ama hiçbir şeyin farkında değildim. Soruları kafamda oluşturan, dar kalıplarımı genişleten, dini sorgulamama neden olan Karadeniz’in hayatım da ki görevi tam olarak buydu. Soru yoksa cevap da yoktu. Soru sormaya niyeti olmayan birinde soru sordurmaya başlatmak tam bilge insanların yapacağı bir işti. Soru sorma ve araştırmaya başlamalarım, sorgulamalarım onun sayesinde oldu. İyi ki benim karşıma çıktı. İyiki, iyi ki, iyi ki… ∞  kere iyi ki....  Yaşadığım acılara ahlanıp vahlamaktan başka bir şey yapmıyordum. Kurban rolünü benimsemiştim. Geçmişte yaşadığım kötü deneyimleri bana tekrar tekrar yaşatacak kişileri hayatıma sokuyordum. Karşımda ki iyi bir insan olsa bile geçmişten gelen acılar beni bırakmıyordu. İyi bir insan mı, nasıl biri?… Güvensizdim. Sorular çoktu ancak karşımdaki insanı değerlendirecek alt yapım da yoktu. Karadeniz’den çok önce başlayan yıllara varan ruhsal acılarım çok derindi. Sürekli hüzünlü müzik dinlerdim. Bu ruhsal acılara bedenim de tepki veriyordu artık. Geceleri uyurken sabaha kadar uyku ile uyanıklık arasında bedenimde ki ani ürpermeleri hissederdim. Karabasanlar çökerdi üzerime. Uyuyamazdım. Sabaha karşı uykuya dalar uyandığımda o dinlenmiş, huzurlu halde olmazdı üzerimde. İç çatışmaları içerisindeydim sürekli. Söylenen iyi şeyleri bile yanlış anlama, alınma hali… Hep olumsuz düşünür, çevremde olup biten olumlu olayları fark etmezdim. Olumsuz olanlara dikkat ederdim ve onları hayatıma alırdım. Huzurum yoktu. Mutlu değildim. Dahası neden mutsuz olduğumu da bilmiyordum. Arıyordum ama ne? Para kazandığım bir işim vardı. Geziyordum. Etrafım insan doluydu. Fotoğraf, dağcılık… Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyordum. Bir de Feryal var. Ah Feryalim. Miniğim benim. Feryal, Haccecan’dan önce ki ben. O adla da kendimi yazmıştım. Bu acıları yaşadığımı kendime itiraf etmek bile yıllarımı aldı. Acıları itiraf etmem de tam olarak babamın ölümünden sonraydı. Ben alkolik bir babanın kızıydım. Yediğim dayaklar, tutarsız bir babanın hor görülmüş aşağılanmış kızıydım. Ama ona kötü diyemiyordum çünkü iyi tarafları da çoktu.  Neyin ne olduğunu, kötü neden kötü, bu olayları neden yaşadığımı anlamam yıllarımı alacaktı. 10 yıl uzaklıktan geçmişe baktığımda her şeyi o kadar net görüyorum ki… Hiç bir şeyi boşuna yaşamadım. Anda olmak, anı yaşamak, huzur bunlar önceden hayal edebileceğim şeyler değilken artık hayata tamamen bambaşka bir açıdan bakabiliyorum. En önemlisi artık huzurluydum… Acıları, kederi, hüznü tabi ki yaşıyorum ama bunlar ruhumda önceden sürekli olarak hissettiğim azaba dönüşmüyor artık. O azap ki cehennemle bir… (Cehennemde yandığım anlara da şükürler olsun. İyi ki yanmışım diyebiliyorum şu an…) Sorunun hep geçmişim olduğunu sanırken aslında sorunun hiç kimse olmadığını sadece ve sadece “ben” olduğunu artık biliyorum. Kaderimi yazmak benim ellerimde… Tıpkı herkesin kaderine vakıf olma gücü kendi içinde olduğu gibi…

Bundan sonra yazacaklarım temelinde o kitap var. Bir kitaba nasıl böyle kolay teslim oldun diyen sen bil ki, o kitabı ilk okumamın üzerinden 12 yıl geçti… Sürekli okuyorum… Yıllar boyunca elimden de asla düşmeyecek…  Bazı şeyleri idrak edip anlamam ve harekete geçmem için yaşamam gereken şeyleri yaşıyordum. Yaşıyorum ve yaşayacağım. Hayat konusunda sadece ve sadece öğrenciyim, herkes gibi… Yolun sonunun nereye çıkacağını bende bilmiyorum. Gelecekle ilgili önsezilerim var ama. Bu öngörüler kesinlikle ama kesinlikle olumsuz değil. Gelecek o kadar çok güzelliklere gebe ki. Bunu bütün ruhumla hissediyorum. Bunları zamanı geldiğince paylaşacağım. İnsanlığın çektiği acılar katlanarak artıyor… Bunları neden yaşıyor insanlık? İnsanlığı daha iyi noktaya getirecek elimden gelen her şeyi yapmak benim boynumun borcu…  Bu acılar yaşanırken benim iç huzurumla birlikte bir köşe de rahat yaşamam mümkün değil. Bu dünya artık daha fazla acıyı kaldıracak durumda değil. 2 çocuğum var. Şu anki hayatları için her şeyi yapmaya çalışan ben gelecekleri için de boş durmamalıyım.              2 çocuk büyüttükten sonra hiç bir çocuğun bir farkının olmadığını, dünyayı daha yaşanılır kılmak için milyonlarca daha sebebin (çocuğun) olduğunu anlıyorum.  Hissettiklerimin, öğrendiklerimin beni değiştirdiğine, ben değiştikçe de çevremin değiştiğini gözlemliyorum. Yeni doğan her ruh insanlığın en son en olgun sürümü…  Artık acı ile negatif ortamda büyümemeli hiçbir çocuk. İnsanlık binlerce yıl zalim, cahil ve ham haliyle zaten savaşı, acıyı, gözyaşını deneyimledi. Korku çağını yaşadığımız yeter artık. Yeni açılacak sevgi çağında ki yerimizi almamız gerek.  

Kötülük bu kadar yaygınken ve  yayılma hızı birkaç saniye iken  iyi enerjinin sayısı ve yayılma hızı o kadar az ki… Tüm iyiler iyi şeyler yazmalı, video çekmeli ve paylaşmalı. İyiliği çoğaltmalı. Hiçbir şey yapamıyorsa kötü olanları yaymaya aracı olmamalı, beğenmemeli onları. Onlar kötü beğenilir mi hiç!.. Filmin sonunda hep iyiler kazanır ve kazanmalı da .   İyilerin artık ortaya çıkması ve gür sesle hakikati söyleme cesaretini kendinde bulma zamanı geldi de geçiyor. 

Hakikatleri yazı ile dile getirmeyi seçiyorum. Çünkü hakikat sessizce, yavaş ve derinden yayılıyor. Derinler de yaşayan iyi, benim çıktığım gibi artık sende çıkmalısın ortaya...