Söz

Bugün benim için çok önemli bir gün. 20 yıl önce koruyucu ablalığını yapmaya başladığım bir kardeşimin İngilizce Öğretmenliği yapmaya başladığını ve ilk öğretmenler gününü öğrencileri tarafından kutlandığı haberini aldım bugün. Sevincini benimle paylaşmak için mesaj ve fotoğraf atmış bana. Öğrencilerinin arasında yüzünde güller açtığı bir çok fotoğrafını da benimle paylaştı. Öğretmenler gününün kutlandığı pastanın fotoğrafını da…

5 kardeşin en küçüğüydü. Ablasıyla mektuplaşırdım. Burada sözü Feryal’e bırakıyorum.

21.08.2003

Züleyha okumak için yardım istiyordu. Bir şey yapmalıydı Feryal. Ama ne? Günlerce düşündü günlerce…Kafasında bulduğu çözümü uygulamaya sokmak içkili zamanlarda ki babasının esiri olan Feryal için büyük cesaret istiyordu. Uygulamaya geçmesi çok zor oldu ama kafasında düşündüğünü yaptı Feryal. Ev telefonundan bilinmeyen numaraları çevirdi ve Adıyaman- Besni Milli Eğitim Müdürlüğü’nün telefon numarasının kaç olduğunu sordu? Numarayı öğrendi. Öğrendiği numarayı çevirirken elleri titriyordu, kekeleyip hiçbir şey söyleyemeyeceğini düşündü Feryal. Numarayı çevirdi, karşısına bir beyefendi çıktı, Feryal Milli Eğitim Müdürüyle konuşmak istiyorum dedi. En üstte kim varsa o çözüm bulabilirdi ancak. Telefonda ki bey, bir dakika bağlıyorum dedi, Konuştuğu kişiye kendisini tanıttı. Şambayat kasabasında Züleyha adında bir öğrenciniz ve kızkardeşi var. Ben onların koruyucu ablasıyım. İkisi de başarılı öğrenci. LGS sınavını kazandılar fakat babalarının okula göndermediğini ve maddi durumlarının kötü olduğunu söylüyordu. Kızlar okumayı çok istiyor lütfen yardımcı olun demişti Feryal. O an kelimeleri düzgün kullandı mı, söylemek istediğini doğru ifade etti mi hiçbir şey hatırlamıyordu heyecandan. Birkaç kere ben o kızların koruyucu ablasıyım dediğini hatırlıyordu. İsminin Cevdet bey olduğunu öğrendiği müdür bey konuyla ilgileneceğini söyledi. Kızların adresini Feryal’den öğrendi. Çok defa teşekkür ederek telefonu kapattı Feryal. Çok mutluydu. Feryal birinci dünya harbini kazanmıştı kendi içinde. Korkularına teslim olmamıştı. Kendi imkânlarıyla yapabileceğinin en iyisini yapmıştı. Feryal olacakları çok sonra öğrenecek ti Züleyha’dan.

----

O telefon görüşmesinden sonra İlçe Milli Eğitim Müdürü bu işin peşini bırakmamış iki kız kardeşte liseyi okumalarını sağlamıştı. Ancak liseden sonra öğrenimlerine devam etmemişler kız başlarına bir şey gelmemesi için evlendirilmişlerdi. En küçüğü olan Nur, ablaları gibi değildi. Her şeyiyle tek başına üstesinden geldiği zorlu hayatında üniversiteyi de tamamen kendi çabalarıyla bitirmişti. Yurt dışında da eğitim aldı.

Bir mektupla tanıdığım bu aile ile bağım hiç kopmadı. Adreslerine bir dergide yazı yazan abiye mektup yazarak ulaşmıştım. O abiye de onları hiç bırakmayacağıma dair söz vermiştim. O abinin ölüm haberini alalı yıllar oldu. Hüngür hüngür ağladığım bir ölüm haberiydi. 

Bir sözümü daha tutmuş olmanın rahatlığıyla, Nur’un bana yaşattığı bu gururla geleceğe daha da emin adımlarla yürümeye devam ediyorum…