Çok utandım ben
Aşktan, sevgiden, bakmaktan ve kaçamamaktan
Aşkı utangaçlığımdan yaşayamadım...
Ben kimim ki gelsin bana sevgi
Sevgi çok değerliydi onu yaşamaktan da utandım
Değersiz ben, değerli sevgiyi hak etmemeliydi
Senden çekinirdim sana bakmaktan da utandım...
Hiç bir şeyi beceremedim ben, en çok senden kaçamadığımda utandım
Kaçmayı, yok olmayı başardım derken
Bak yine karşında buradayım
Öyle bakma bana, beni bilirsin bakışından da utanırım
Sen benden utandın ya o zaman daha da çok utandım...
Utanmak, unutmak olsa keşke...
Utandığım kadar unutsam
Utandığım her şeyi unutsam
Mazide ne sen kalsan, ne de kalbimde ki yerin
Sen hep işte böyle ben yokmuşsun gibi yaptın
Yok sayıldığımda daha çok utandım
O yüzden dedim silip, kesip atmalı ve kaçmalıyım
Yok sayan seni, sevmeye devam etmekten de utandım
Utangaçlığı bana sorsalar hayatın kendisi derdim
Sonu hep acı, ızdırap ve keder
Dünya bu haldeyse utananlar yüzünden
Cesaretten, azimden, orta da görülmekten, başarıdan utandılar...
Dünyanın bu halde olmasından da utandım.
Haccecan
01.09.2022 Saat 00:00 Civarı
Eylül'ün İlk Şiiri
Evgeny Grinko - It's Foggy Today
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınızı Bekliyorum