İki bilgisayar ve ben

Aynı rutin işleri yapmaktan sıkıldım, iki haftadır iş yapmıyorum. İş yapıyor gibi gözükmek için, masamın üzerine evrakları çıkarttım koydum. Amirim arada bir odaya gelip "ne yapıyorsun?" diye sorduğu zaman " yazıya cevap yazıyorum" diyorum, ama yazmıyorum. Yalan konuşuyorum oruçlu oruçlu. Böyle rol yaptığım içinde iç sesimle tartışıp duruyorum. Hoş başka tartışacak adam yok ya. Odaya arada sırada birileri geliyor, onlarda iş için geliyor. Diyalog kurduğum kimse yok gibi, konuşmaya çalışanlarında konuştukları konular dikkatimi çekmiyor, içimden onlara cevap vermek bile gelmiyor, bilgisayarda işim varmış gibi yapıyorum, gidiyorlar. Kendimden de sıkılmış durumdayım. Sürekli sıkıntılı bir ruh hali, bloğumda iyi ve komik şeyler yayınladığıma bakmayın, ruh halim kötü, okuyanlar gülsün diye yapıyorum. Saniyelik tebessümden başka bende bir etki oluşturduğu yok hiç birinin. Bilgisayar başında okuduklarıma, gördüklerime gülmekten, üzülmekten de yoruldum. İnsanı duyguları bu bilgisayar yaptırıyor bana, bu kadar mı düştüm diye kızıyorum kendime. Bilgisayarları pencereden atasım var. İki bilgisayar var masamın üstünde. Evde erkek kardeşim istila etmişti üç haftadır, baktım bilgisayar elden gidiyor, bilgisayarımı kurtarmak için iş yerine getirdim. Tutturmuş bir oyun var onu oynuyor gece yarılarına kadar, sabah oyun için de erken kalkıyor. Başım dertte bu çocukla. Ablayım ya büyüklük yapacam diye kurallar koyuyorum takmıyor beni. Sen misin beni takmayan diye getirdim iş yerine. Dün yalvardı getir eve diye inat ettim götürmeyecem.Burda da ben musallat oldum bilgisayara. Diğer bilgisayarım ise davul ekran kocaman ekranı var, gözümü kör edecek bir gün. O bilgisayarda bozulmak üzere, ekrandan cızır cızır sesler geliyor, arada ekran kayıyor, kararıyor birşeyler oluyor...

İç ses: Birgün puccanın blogunu okurken, o ekran patlayacak ve beni kör edecek, bir daha göremeyeceğim. Ecelim bilgisayardan olacak.

Bilgisayarda sörf yapıyorum, okuduklarımda sıkıyor. Herkes birşeyden dert yanmış. Dert yanmayan insanlarada sinir oluyorum. Bu hayatta dert çekmeyen insan olur mu yaa. Derdi olmayan insanlarada sinir oluyorum. En çok sinir olduğumda, duygularımı bu bilgisayarda yazıcak kadar aciz kalmam. Anlayacak adam yok napayımmmmmm. Hepsi başka başka. Ben hepsinden başka.

Millet aşklarından, sevgililerinden, oynaşlarından, çocuklarından, kocalarından, sevgili adaylarından bahsetmiş, bana bak birde, iki tane bilgisayarım varmış, çok da tındınız sizde, buraya kadar okuduysanız para verecem unutturmayın, sabrından dolayıda tebrik edecem.

İç ses: Sende millet gibi yaz buraya uyduruk aşk hikayeleri be ne kaybın var ki.. Veya sevgili arıyorum, adaylar mail adresinizi yazın buraya, görüşelim, tanışalım yaz. Bu sıkıntının tek sebebi yalnızlık, E madem yalnızım, sevgili bulayım bari, iyi vakit geçer. Bir aralar siberaleme nasılda takılıyordun. Hepsi sapık çıktı diye girmekten vazgeçtin ama olsun. Hem şimdiye kadar dürüst oldunda ne oldu, başın göğemi erdi. Saf, aptal kız olup çıktın, millet dürüstmü, yalancımı olduğunu anlamak için de yapmadığı oyun, etmediği laf kalmadı sana. Sonunda dürüst ve safsın dediler. Onlar o sözü söyleyene kadar ne kadar kırıldın, ne kadar canın yandı. Salaksın sen salak.

Kimseyle gönül eylendirmedim. Yapmamda. Yapamam. Siberalemde çok güzel dostluklar kurdum. Yılmak mesela. Allah eşiyle sonsuz mutluluklar nasip etsin.

Benim hala umudum var....

İç ses: Umuduna tüküreyim Haccecannnnnn