Yalancımıyım?

Bilgisayar oyunu mübdelası olan erkek kardeşimden kaçırmak için bilgisayarımı iş yerine getirmiştim. Geçen hafta bilgisayarımı çantasıyla birlikte eve götürüp saklamıştım. Bilgisayarın hala iş yerimde olduğunu sanan erkek kardeşim hiç gelmezken bir kaç kere iş yerime gelip, bilgisayarı istemişti, "bende olmaz veremem" diye cevap vermiştim. Bu gelmeler ve ısrarlar artınca da "bilgisayarı başka bir arkadaşa verdim" diye yalan konuşmak zorunda kaldım. Bu süre zarfında Nuran'ın bilgisayarına aynı oyunu yüklemeyi başaran erkek kardeşim, bilgisayarı istemeyi bırakmış, evde yine bilgisayarda oyun oynamaya başlamıştı. Laptopun üzerindeki fare ile oyunu oynamak zor geldiğinden, iş yerime bilgisayarımın faresini istemek için gelmeye başladı bu sefer. Çocuğun dünyasında oyundan başka bir şey yok. Eve gittiğimizde ne bir selam, ne bir sohbet... İş yerime normalde uğramayan kardeşimin, bir fare için gelip gitmesi ve bu ısrarlı hali beni öfkelendiriyor.Dün yine gelip fareyi istediğinde, "o arkadaş burda yok" diye yalan konuştum. Stajyer kızları görünce, bir kibarlaştı, bir ricayla konuşuyor anlatamam. Kızların yanında şunun fiyakasını bozayımda görsün diye aklımdan geçirdim ama yine büyüklük ve ablalık bende kaldı tabi. Kızlar gittikten sonra, aynı kaba ve ısrarlı tavrıyla yine benden fareyi istediğinde sesimi çıkartmadım, gitti yanımdan. Eve gittiğinde ise evi aramış taramış ve bulmuş fareyi. Eve gittiğimde ise "bana yalan konuşma diyorsun, sen yalan konuşuyorsun, bilgisayarı hani arkadaşına vermiştin" dedi ve bütün suçlu ben olup çıktım. Kendisine ait olmayan eşyaları kurcalayan kendisi ama yalancı benim. Dün öz eleştiri yaptım. İç sesimle boğuştum resmen. Haklılık payı var sanırım ama o kadar ısrarcı ve dediğim dedik ki... İstediği olmadan isteğinden asla vazgeçmiyor. Hayatta herşey insanın istediği gibi olmuyor ve bazı konularda dur demesi gerekiyor. Oofffffffffffffffffffffffff, bu çocuğa bunları nasıl öğreteceğim? Hemde onun gözünde bir yalancı olmuşken....