Parmaklar havaya, sonra aşağıya

Üniversite arkadaşım başka bir şehirden buraya sevgilisiyle geldi. Sevgilinin tanımını kafamda hala yapabilmiş değilim o yüzden yavuklusu geldi diyeyim ben. Üç yıldır aynı ofiste çalıştığı arkadaşıyla ilişkiye başladılar. Duyduğumda şaşırmıştım. Aşk; üç senenin sonunda da oluşuyor muş demek ki....

Bugün onlarla alışveriş merkezinde gezdik. Çocuk çok ilgi gösteriyor arkadaşıma. Elini bırakmıyor, üstü bozulsa üstünü düzeltiyor, hiç olmadık anda yanağını, burnunu sıkıyor. (İç ses: Onların dedikodusunu yapıyorsun, gün boyu beraber gez, dolaş, gül, şimdi yazdıklarına bak. İkiyüzlüsün sen.) Şu an kendimi tanımlıyorum ben dedikodu yapmıyorum tamam mı? İkiside kişilik olarak çok iyiler, birbirlerinede yakışmışlar ama böyle vıcık vıcık nereye kadar. Aşırı sevgi gösterisi sıkar bir yere kadar. Yada ilişkinin ilk günleri diye bu sevgi gösterilerini normal mi görmek gerekiyor sizce?

Arkadaşımı iyi tanıyorum, bu kadar ilgiye, sevgiye gelemez o. Yıllar öncesine dayanan arkadaşlığımız var. Allah bozmasın çok iyi anlaşırız. Birbirimize aşağılama derecesine varan sözler söyleriz, ama yinede güler geçeriz her şeye. "Aptal, manyak" demeden ona sevdiğimi hissedemiyorum. O da bana "manyak" dediğinde sanki dünyanın en güzel iltifatını yaptı da otuz iki dişim görünerek gülüyorum. Başka birisi manyak dese kalbim kırılır ve o kişiyi o sözü söylediğine pişman ederim. Ama sevdiğim insan söylediği zaman hakaret olarak algılamıyorum. Manyak derken ki ses tonu, gülümsemesi bana "biricik canım arkadaşım" demesinden çok daha güzel geliyor. Diğer türlü, "canımlı, cicimli, habire birbirini şapur şupur öpen sevgi gösterileri bana sahte gelir nedense. Arada bir tatlı sözler duymakta hoş oluyor tabi o ayrı bir konu. Demek istediğimi anlayan varsa parmak kaldırsın.

En iyi arkadaşlarımla aramda hiç bir resmiyet yoktur, içimden ne gelirse söyleyebiliyorum. İçimden ne gelirse söyleyebildiğim için bana göre sorun olan konuları çekinmeden dile getirebiliyorum bu da içimde kafama taktığım konuların birikmemesine neden oluyor. İçimden ne gelirse söylediğimde arkadaşımda bana alınmazsa değmeyin keyfime. Onu kalbimin içine sokasım gelir. Tabi içimden ne gelirse söylediğim konuları abarttığım çok olur. Bazen zorla susturuluyorum.

Karşı tarafın alındığını veya bana kızdığını düşünürsen geri adım atarım, konuşamam. Söyleyemediklerim de içimde kalır ki bu da, o kişiye karşı kendimi sahte hissetmeme neden olur. İçim dışım bir olmalı benim. Aklımda ve kalbimde ne geçiyorsa karşı taraf bunu bilmeli...

Sevdiğim dostlarım evime geldiğinde kendi evine gelmiş gibi hissetmeli. Misafir gibi davranmam kendilerine. Uyuyacağı zaman kendi pijamalarımdan veririm. Masaya bir tabak fazla konur, ne varsa ondan yenilir. Dostlarıma misafir değerini gösteririm, hissettiririm ama bu evime yabancı birisi gelmiş gibi değil, evden birisiymiş gibi davranarak yaparım. Demek istediğimi anlayan varsa, kaldırdığı parmağı geri indirsin.

Haftasonu yine kampa gidiyorum. Galiba alışkanlık yapmaya başladı bu kamp olayları. Erteleyeceğim bir randevumda yok o yüzden içim rahat. Geldiğimde yine çektiğim fotoğrafları paylaşırım sizlerle.

Yazımı bir soruyla bitiriyorum. Biraz düşünelim ve yorumlarınızla parmaklarınız çalışsın. Kıyamam ay sizlere, bakın ne kadar çok düşünüyorum. Hep beyninizi hem parmaklarınızı çalıştırıyorum.

Sorum şu; Sevgili ne demektir? Bizim toplumumuzca kabul görülen evlilik, nişanlılık, sözlülük gibi ilişkilerden farklı bir ilişki türümüdür? Sevgili deyince ne anlıyorsunuz? Sonu evlilikle bitmeyen, sürekli eş değiştiren ilişkiler hakkında neler düşünüyorsunuz?